*Ένα θέμα που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ στις 29 Ιουλίου 2020, έναν περίπου χρόνο πριν από τον θάνατο του σπουδαίου Έλληνα - Το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τη επέτειο του θανάτου του στις 21 Σεπτεμβρίου 2021
Στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με εκδηλώσεις σε νύχτες καλοκαιριού, αναπνέεις μνήμες. Στη Μακρόνησο σε νύχτες ζεστού Σεπτέμβρη, νιώθεις με αντανάκλαση της Ιστορίας τον ανθρώπινο πόνο μιας απάνθρωπα σκληρής εποχής, χωρίς να μπορείς να συμπάσχεις. Περιστασιακός επισκέπτης εσύ στο Νησί, βασανισμένοι εκείνοι (οι… παραστρατημένοι) που βίωσαν την αγριότητα –πώς να νιώσεις το ίδιο; Τρία μουσικά βράδια, σε διαδρομή τριών χρόνων, αφιερωμένα στον 95χρονο από σήμερα Μίκη, είναι φωτεινά σημάδια στο πολιτιστικό παρελθόν. Βράδια αξέχαστα· νιώθουμε τυχεροί που τα ζήσαμε από κοντά και έγιναν τροφή όμορφης μνήμης για το (όσο) μέλλον. Τι ζήσαμε:
** Τον Σεπτέμβριο του 2013, βρεθήκαμε ανάμεσα στις μερικές χιλιάδες θεατών που διαπεραιωθήκαμε (με οργανωμένα για την περίσταση αλλεπάλληλα δρομολόγια -2η φωτό) από το Λαύριο στη Μακρόνησο για μια παράξενη (λόγω ιστορικού χώρου) και ανεξίτηλα όμορφη συναυλία.
** Τον Ιούνιο του 2017 στο Παναθηναϊκό Σιάδια, περάσαμε υπέροχη βραδιά, με τη χορωδία (πέρα από την ορχήστρα και τους καλλιτέχνες στον στίβο) να απλώνεται σε ολόκληρο το πέταλο (3η φωτο), κλεισμένο μόνο γι’ αυτήν και όχι για τους θεατές που κατέκλυζαν τους υπόλοιπους χώρους.
** Τον Ιούνιο του 2019, παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναζωογονηθήκαμε από ένα καλλιτεχνικό πλήθος στην εξέδρα-πάλκο, που αποθέωσε τον εν ζωή μύθο της Ελλάδας. Ανάμεσά σε αυτό το πλήθος καλλιτεχνών και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που μας εγκατέλειψε δυο μήνες και κάτι μέρες μετά.
Και τα τρία αυτά βράδια-αφιερώματα περιγράψαμε, τότε, στα αντίστοιχα λιγκ του μπλογκ (σημειώνονται πιο πάνω) με τα συναισθήματα νωπά για το καθένα. Από τα την τελευταία συναυλία, την περσινή, έμεινε βαθιά εντυπωμένη η φράση από τον χαιρετισμό του Κώστα Γεωργουσόπουλου:«Τρέμω στην ιδέα ότι μπορώ να πω ότι τιμούμε το τελευταίο όνομα των μεγάλων».
Ευτυχώς, από τότε πέρασε ένας και πλέον χρόνος και ο Μίκης παραμένει κοντά μας. Όχι, δηλαδή, ότι θα φύγει ποτέ.
** Τον Σεπτέμβριο του 2013, βρεθήκαμε ανάμεσα στις μερικές χιλιάδες θεατών που διαπεραιωθήκαμε (με οργανωμένα για την περίσταση αλλεπάλληλα δρομολόγια -2η φωτό) από το Λαύριο στη Μακρόνησο για μια παράξενη (λόγω ιστορικού χώρου) και ανεξίτηλα όμορφη συναυλία.
** Τον Ιούνιο του 2019, παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναζωογονηθήκαμε από ένα καλλιτεχνικό πλήθος στην εξέδρα-πάλκο, που αποθέωσε τον εν ζωή μύθο της Ελλάδας. Ανάμεσά σε αυτό το πλήθος καλλιτεχνών και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που μας εγκατέλειψε δυο μήνες και κάτι μέρες μετά.
Και τα τρία αυτά βράδια-αφιερώματα περιγράψαμε, τότε, στα αντίστοιχα λιγκ του μπλογκ (σημειώνονται πιο πάνω) με τα συναισθήματα νωπά για το καθένα. Από τα την τελευταία συναυλία, την περσινή, έμεινε βαθιά εντυπωμένη η φράση από τον χαιρετισμό του Κώστα Γεωργουσόπουλου:«Τρέμω στην ιδέα ότι μπορώ να πω ότι τιμούμε το τελευταίο όνομα των μεγάλων».
Ευτυχώς, από τότε πέρασε ένας και πλέον χρόνος και ο Μίκης παραμένει κοντά μας. Όχι, δηλαδή, ότι θα φύγει ποτέ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.